خط چهلم

در خواب بر قامتی روحانی جلوه داشتم. قامتی نیمه مایل و حمایلی بسیار بلند بر دوش. آهسته آهسته قدم برابر قدم گذارده و در راهروی منتهی به سکوی برابر جمعیت گام نهاده بودم. موهایم بسیار سپید و چین های عمیقی بر صورت داشتم. رنگ رخسار به زردی مینمود و چشم ها نیمه باز، اما به کندی بدن را به پیش میبردم.

دست آخر به سکو رسیدم و خود را به پشت پیشخوان کشاندم. نفس عمیقی کشیدم و آنرا به بیرون فرستادم و نگاهی ممتد به حضار انداختم که روی نیمکتهای دوطرف راهرو نشسته بودند. تمامی چهره ها آشنا و از نزدیکان بودند. صورتهایشان قدری نمناک و غمگین مینمود، گویی شعاع آفتاب سالیان است به رویشان نتابیده. نگاهشان سرد و سنگین به من دوخته و همه به انتظار نشسته بودند و سکوت مطلق برقرار بود.

قدری استوارتر ایستادم و عینک را بر روی چشم گذاشتم. کاغذی که روی پیشخوان بود را در دست گرفته و با صدایی بسیار نحیف شروع به صحبت کردم. صدایی که هیچ شیاهتی به منی که میشناختم نداشت. او که سخن میگفت به ظاهر من بودم، اما هیچ نشانی از طنین و شوق در او نبود. کلمات همه پر از رعشه های بی وقفه ادا میگشت و من بسیار متوحش از اصواتی بودم که به گوش میرسید. سری در میان جمعیت چرخانده به دنبال چشمان پرسان دیگری بودم. اما همه گویی با این من رنجور سازش کرده بودند.