خط پنجاهم

لبت کجاست که خاک چشم به راهست...

براستی خاک چشم براهست و هر نفس عشوه ای پر کرشمه برای هم آغوشی آن...

سری چزخانده و از چرخش این چرخ، چرخی خورده و چشم بی هیچ چرایی به چروکهای چهره ای تکیده دوخته و خمار به خوابی خوش از خوشی های خموش این خاطرات فرخنده سپرده و سینه را صاف و صدایی رسا به سان سورنا به سمع صاحبان درد رساندیم که ای دارندگان، به این نداران فخر مفروشید که اینان در پی اند و شمارا در منزلگاهی خوش و خرم سراست. بیایید و شما اینبار غافلگیرمان کنید و این سوی چشم را نورافشانی کنید. ما تذکره روزان و شبانمان شد آن آیت نایاب به وقت اندوه خزان.